pilsje

F@TM@N (07/14/06 om 22:15:10):

Kromgetrokken treurwilg tast
naar de vijver die zijn bladeren wegvoert
kromme stam als krakende mast
later de nevel die in slierten loert
op hoe zo'n vale kruin, weerloos naakt
huivert onder een hemel in loodgrijs gegoten,
tuin die zonder twijfel over doden waakt
achter 't verveloos prieel waarin ik onverdroten
mijn nagels aan de bladderende ballustrade openhaal
en hoor hoe de wind ook dit seizoen wegblaast
in mijn glas smaakt Absint als een mistige kwaal
die me schuchter toefluistert dat ik haast
nuchter ben als geen,
om niet te zeggen "volslagen overbodig"

jij slaat je armen om mij heen
en ik ril "Pilsje, jou heb ik niet meer nodig"


Bron De Gezonde Roker

Ook leuk om eens te lezen
http://www.theovangogh.nl/vangodlos.html

Auteur Theo van Gogh en vertaling F@TM@N

F@TM@N (07/21/06 om 19:08:14):

De vrijdagmiddag  is te warm. Lief en ik doen niks, willen niks, kunnen niks. Ja, we praten wat. Beetje lezen, internetten en tv kijken. Ik stuur haar zo nu en dan een verliefde blik. Ze blikt een boodschap terug.

Als ik naast haar plaatsneem, begin ik zacht te masseren. Ze gooit haar lange haar opzij, ik zie haar nek. Die kus ik dan ook. We liggen naast elkaar op de bank. De energie die via onze blikken stroomt, lijkt wel tastbaar. Dik, stroperig. Lava. Ik kruip nog dichter tegen haar aan. Mijn handen gaan hun gang.

Ik kus, lik en streel het mooiste lijf op aarde. Ik voel het en neem al het gevoel met grote teugen in me op. Ik kijk, zie en geniet.

Kledingstukken vliegen met sierlijke boogjes naar de vloer. Soms naar de andere bank. Onze aura’s moeten nu wel flitsen en knetteren. Een grote kosmische lichtshow. Haar benen omsluiten me. Ik ben klaar om toe te slaan. Muziek en woordloze gedachten zoemen door m’n hoofd. De rest van m’n lijf rilt er een heerlijke siddering uit.

Haar blik verandert. Ik herken het niet. Tegelijkertijd klemt ze me nog steviger in haar benengreep. Warme ogen verkleuren naar kil, hardblauw. Voor ik het weet, lig ik op m’n rug. Opeens. Wat een kracht, wat een beweging! Dan staat ze op.

Ze groeit. Haar armen en benen. Nek. Ze lijkt opeens wel twee meter lang. Ze verandert niet van kleur, iets wat ik gek genoeg wel verwachtte. Nee, geen Hulk-gedoe. Voor me staat een Oost-Europese kogelstootster.

Ze tilt me op. Als een kind hang ik in dikke gespierde armen. Verlamd van schrik en verbazing kan ik niets meer uitbrengen. Boven aangekomen gooit ze me op bed. Op m’n buik. Een grote hand op m’n rug om me op m’n plaats te houden.

Er ritst een tas open. De hand gaat van m’n rug en ik hoor wat gerommel. De hand komt weer terug.

‘Weet je wel hoeveel ik van je hou, schatje?’ bromt ze. Ik kijk om en zie hoe ze op de top van haar voorbinddildo spuugt. Ik sluit m’n ogen en bid. Om ontspanning. En hoop dan maar dat ze echt van me houdt.

Auteur  Lennard

GroeneFee (07/22/06 om 02:09:30):

Je bijdragen zijn meer dan welkom, maar als het (goeddeels) geleende teksten betreft is een bronvermelding op z'n plaats.

http://www.theovangogh.nl/kopstoot.htm
http://www.bicat.net/archive/2006/07/14/olga_time

Het café